ჩემს სოფელს მარჯვნივ გუბაზოული ჩაუდის, მარცხნივ ლაშის ღელე, რომელიც სავსეა კიბორჩხალებით, ღორჯოებით და შარვალაკაპიწებული ბიჭებით. გუბაზოულზე ხიდია გადებული, რომელსაც ბოგას ეძახიან. ყოველ გაზაფხულზე მოვარდნილ წყალს მიაქვს ხიდი და ჩვენ მხოლოდ ხიდის თავი გვრჩება. მიუხედავად ამისა, ჩემი სოფელი მაინც ყველაზე ლამაზი და მხიარული სოფელია გურიაში, მე იგი ყველა სოფელზე უფრო მიყვარს ამქვეყნად, რადგან არ შეიძლება სხვაგან იყოს სოფელი, რომელშიც ვცხოვრობდე მე, ჩემი ბებია, ილარიონი, ილიკო და ჩემი ძაღლი მურადა.
ბებიაჩემი ბრძენი ქალია, ის მუდამ ასე მეუბნება:
— ისწავლე, შე სასიკვდილე, თორემ უსწავლელი დარჩები.
მეცნირებაზე ბებიას თავისებური წარმოდგენა აქვს. ერთხელ, როდესაც აივანზე ვიჯექი და ხმამაღლა ვიზეპირებდი ქართული გრამატიკის ნორმებს, ბებიამ, სხვათა შორის, მკითხა:
— რასაა, რომ იზუთხავ, შვილო?
— ზმნის პირიანობას ვსწავლობ, ბებია.
— ზმნის პირიანობა ვის გაუგია, ბიჭო, პირიანი კაცი ვიცი მე.
— ეს სხვა პირია, ბებია, შენ რომ გგონია, ის არ არის.
— პირი ერთია, ბიჭო, ქვეყანაზე.
— კარგი, აბა, მითხარი, რა არის პირი? – ვკითხე ბებიას და წიგნი დავხურე.
— პირი რა არის და... პირი პირია.
— დაჯექი, ბებია, გაკვეთილი არ იცი, – ორს გიწერ!
— ორს მოგცემ მე შენ, შე კუდიანო, ახლავე წადი და თხა გადააბი, თორემ იმდენს გირტყამ, რუმბივით გაგიხდი ცხვირ–პირს!
— აბა, ერთს კიდევ გკითხავ და მერე წავალ, რამდენი პირი არსებობს?
— პირი იმდენი არსებობს, რამდენიც კაცი დაიარება ამქვეყანაზე და პირი იმიტომ არსებობს, რომ ენა დაატიოს კაცმა შიგ, გეყურება? პირი ზოგს პატარა აქვს, ზოგს დიდი, დიდი პირი ვისაც აქვს, იმას ლაფშიანს ეძახიან. არსებობს კიდევ უცხვირპირო ხალხი, მაგალითად, შენ.
— პირშავი ხალხიც არსებობს. ვთქვი მე.
— მართალი ხარ ჩვენი ფოსტალიონი, მაგალითად, პირშავია, კონვერტებს მარკებს აძრობს და მერე მეუბნება, უმარკო იყო, მანეთი მომეციო.
— მე როგორი ვარ, ბებია?
— შენ? პირზე მიწადასაყრელი, ამოუპირავი და ღვთის პირიდან გადავარდნილი. შენს პირში ჩემი მტერი ჩავარდა.
არ არსებობს ქალი გურიაში, რომელსაც უკეთესი წყევლა შეეძლოს, ვიდრე ჩემს ბებიას, მაგრამ მე მისი წყევლის არ მეშინია, რადგან ერთხელ წამოცდა: - ნუ გეშინია, ბებია, როდესაც გწყევლი, ჩემი ძუძუები გლოცავენო.
გარდა ზემოაღნიშნულისა, ჩემი ბებია ეჭვის თვალით უყურებს განათლების კომისარიატის უსულგულო გადაწყვეტილებას იმის შესახებ, რომ ბავშვებს ყოველდღე ექვს-ექვსი გაკვეთილი გვაქვს, თუმცა მე ამის საბაბს ბებიას არასოდეს არ ვაძლევ. ჩემი მეცადინეობა ყოველდღე დიდი–დიდი ოთხ გაკვეთილამდე გრძელდება. მეოთხე გაკვეთილზე მე ვკარგავ დროისა და ზომიერების შეგრძნების უნარს და ზომაზე მეტად ხმამაღლა ვეკითხები ჩემს მეზობელს:
— რომულის ვენაცვალე, რომ არ ირეკება, ზარი მოიშალა ნეტავ, თუ დარაჯი?
რომული იკრიჭება, მასწავლებელი კი იშვერს ჩემსკენ თითს (თითით საჩვენებელი მოწაფე ვარ) და ალერსიანად მეუბნება;
— ახლავე აეთრიე, გარეთ გაეთრიე და, სანამ მშობელს არ მოიყვან, სკოლაში არ მოეთრიო!
მე არ ვეკითხები მასწავლებელს „რატომ“, რადგან ასეთი დისკუსიის შემდეგ კამათში ცარცი და სახაზავი ერევა. უხმოდ ვიღებ ქუდს და გავდივარ.
— ნახვამდის! – ვეუბნები რომულის.
— ნახვამდის! – მეუბნება რომული და ხელს მიქნევს.
მეორე დღეს ბებია მიმყავს სკოლაში, მერე ბებიას მივყავარ სახლში, მერე ისევ ბებია მომყავს სკოლაში და ასე შემდეგ. თამამად შეიძლება ითქვას, რომ მე და ბებია ერთად ვამთავრებთ ათწლედს. ვფიქრობ, ეს ერთადერთი შემთხვევაა კაცობრიობის ისტორიაში.
